Πώς άρχισαν όλα...

Αποφάσισα σε αυτή την πρώτη ανάρτηση να σας παρουσιάσω ένα κομμάτι του βιβλίου που (προσπαθώ να) γράφω. Στο κεφάλαιο αυτό, θα δείτε πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας μου, αλλά και κάποιες σκέψεις και αποκαλύψεις προς το τέλος. Καλή ανάγνωση λοιπόν! Όλα άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 2007. Ελαφριά ενόχληση στο αριστερό χέρι, ξαφνικά, για πρώτη φορά ένα απόγευμα που στέγνωνα τα μαλλιά μου με το πιστολάκι... Σαν να μην με «άκουγε». Έλεγα ότι δεν είναι τίποτα. Ισως ψυχολογικό; Δεν το ένιωθα συνέχεια εξάλλου, γι’ αυτό δεν του έδωσα σημασία. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα όμως άρχισε να ζητά σημασία. Η ενόχληση γινόταν όλο πιο συχνή, όλο και πιο ευδιάκριτη. Ένιωθα επίσης και αδυναμία στο ίδιο χέρι, οπότε πήγα σε νευρολόγο. Μαγνητικές εγκεφάλου και αυχένα, όλα εντάξει!...Πεντακάθαρα!...Ο νευρολόγος συνέστησε κορτιζόνη, αλλά μετά άλλαξε γνώμη και είπε να περιμένουμε λίγο, μήπως είναι κάποια φλεγμονή και φύγει μόνη της. Εξάλλου με τις μαγνητικές είχαμε αποκλείσει το ενδεχόμενο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, οπότε είπαμε ας περιμένουμε. Λάθος απόφαση; Σωστή; Ποτέ δε θα μάθουμε. Τίποτα δεν έφυγε όμως… αντίθετα, χειροτέρεψε! Είπε λοιπόν ο γιατρός να κάνω μια εισαγωγή στο Αιγινήτειο, να με ψάξουν από την κορυφή ως τα νύχια, να δούμε τι μπορεί να έχω. Είμαστε περίπου Μάιο 2008. Το τραγικοτερο της υπόθεσης ήταν το εξής: H εισαγωγή είχε προγραμματιστεί για Παρασκευή. Περίμενα λοιπόν εγώ και περίμενα, ώρες και ώρες μπροστά στο γραφείο κίνησης, όπου φυσικά ήταν όλα τα χαρτιά απλωμένα σε κοινή θέα… Είδα λοιπόν και το παραπεμπτικό για την εισαγωγή μου όπου έγραφε καθαρά κι ωραία: «Γεωργία Παπαζήση - Πιθανή ALS»…Δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό, αλλά το μυαλό μου διαβολικά συγκράτησε αυτά τα 3 γραμματάκια! Τελικά αποφάσισαν να κάνω εισαγωγή την Δευτέρα και με στείλανε σπίτι, με τα 3 γράμματα να με στοιχειώνουν… Να το googl-άρω ή όχι; Ναι ή όχι; Τελικά το απόγευμα νίκησε το ναι και το έψαξα… Και έπαθα σοκ!! Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα αλλαξαν όλα… Δεν θα περιγράψω πώς ήταν εκείνο το Σαββατοκύριακο για μένα και τον τότε σύντροφο μου, απλά θα πω τι θυμάμαι ότι διάβασα: Νευροεκφυλιστικη νοσος, οδηγεί σε θάνατο, 3-5 χρόνια από τη διάγνωση, δεν υπάρχει θεραπεία, παραλυση, αργός βασανιστικος θάνατος...Δε συνεχίζω για να μη σας μαυρισω την καρδιά...έγραφε και κάτι άλλα, όμως δεν τα συγκράτησα τοτε. Είχα θολούρα, τα αυτιά μου βουιζανε, κρύος ιδρώτας... Υπήρχε «πιθανότητα» να έχω αυτό; Αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, στα αγγλικά Amyotrophic Lateral Sclerosis, δηλαδή τα αρχικά ALS. Τρομακτικό ακόμα και ως όνομα αρρώστιας.Μιας αρρώστιας που μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπάρχει, που ξαφνικά τώρα ίσως είχα εγώ! Εγώ που δεν είχα πάει νοσοκομείο ούτε για αστείο. Εγώ που στο ετήσιο τσεκ-απ της Τράπεζας που δούλευα, κοκορευόμουν για την τέλεια υγεία μου. Εγώ, εγώ, εγώ... Γιατι εγώ; (γιατι όχι εγω;). Τέλος πάντων, οι εξετάσεις έγιναν, έμεινα 4 μέρες στο νοσοκομείο λόγω επιπλοκών μετά την παρακέντηση σπονδυλικής στήλης, κυρίως φρικτούς πονοκεφάλους. Η ALS ευτυχώς αποκλείστηκε (για την ώρα), αλλά διάγνωση δεν βγήκε. Το εξιτήριο έλεγε βλάβη στον κινητικό νευρώνα άνω άκρων (είχε φανεί πρόβλημα και στο δεξί χέρι, απλά δεν είχαν εκδηλωθεί συμπτώματα), και επανεξέταση σε 3 μήνες! Έτσι απλά. Ούτε θεραπεία, ούτε τίποτα! Άρχισα λοιπόν τις βόλτες: Νευρολόγος/ολιστικός, ο οποίος μου έδωσε συμπληρώματα διατροφής, ειδική δίαιτα κλπ. Τον σταμάτησα, όταν μου είπε τελείως ψυχρά, σε κάποια φάση που πλέον δεν μπορούσε να εξηγήσει τι έχω…: «Τι να πω Τζώρτζια, μπορεί τελικά να είναι και ALS! Πρέπει όμως να έχεις καλή ψυχολογία».…Σημειωτέον ότι με όλο αυτό το χαμό, λίγο μετά την έξοδο από το Αιγινήτειο, άρχισαν οι ενοχλήσεις στο δεξί χέρι. Για να μην μακρηγορώ, πήγα επίσης σε: ιριδολόγο (βρήκε βλάβη στην υπόφυση και μου άρχισε θεραπεία με φυτικά και ορθομοριακά φάρμακα), ξανά νευρολόγο (τα ίδια, όχι διάγνωση-όχι θεραπεία), ειδικό νευρολόγο σε ALS και παρόμοιες παθήσεις στην Ιταλία (τα ίδια, όχι διάγνωση-όχι θεραπεία)… Συνέχισα λοιπόν με την μόνη θεραπεία που είχα, του ιριδολόγου, έκανα φυσιοθεραπεία, πιλάτες, γιόγκα, και… υπομονή! Υπήρχαν μικρές βελτιώσεις, αλλά γενικά η κατάσταση ήταν σταθερή για περίπου 6 μήνες. Κάπου εκεί ήταν που άρχισα να έχω αστάθεια και να νιώθω μια παράξενη δυσκαμψία στο περπάτημα. Έπεφτα ολο και συχνότερα. Σε σκάλες, σε ίσιωμα, στην κουζίνα, στο πάρκο με τα σκυλάκια στην βόλτα (''δεν έχω τίποτα, με τράβηξε ξαφνικά ο Πεπε'', δικαιολογουσα τις πτώσεις, αλλά μέσα μου έκλαιγα γιατί ήξερα οτι κάτι κακό ερχόταν).. Έπεσα στο πεζοδρόμιο μια μέρα, ολομόναχη και δεν μπορούσα να σηκωθώ, μέχρι που με βοήθησε ένας ηλικιωμένος κύριος. Έπεσα στο σπίτι όταν έκανα γυμναστική και κατεβαινα από τον αεροπερπατητή (οργανο γυμναστικής μεγάλο), χτύπησα στο σαγόνι και πήγαμε για ράμματα. Έπεφτα συνέχεια... Το πέμπτο μου ηλεκτρομυογράφημα έδειχνε πάλι νευρολογική βλάβη στα άνω άκρα ΜΟΝΟ, τα πόδια μια χαρά! Ο ιριδολόγος σήκωσε τα χέρια ψηλά… δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο. Έπρεπε να γίνει κάτι πιο δραστικό, άμεσα. Νέες μαγνητικές (είχε περάσει εξάλλου σχεδόν ένας χρόνος από τις προηγούμενες), νευροχειρούργος, ξανά νευρολόγος, κι άλλος νευρολόγος, ομοιοπαθητικός που μου πρότεινε βλαστοκύτταρα χωρις να ξέρει τι εχω. Ψάξιμο, ξαναψάξιμο, τελικά Ιούνιο 2009 πήγαμε με τον σύντροφό μου πάλι στη Ρώμη, αυτή τη φορά σε ένα διαγνωστικό κέντρο που ειδικεύονται σε νευρολογικές παθήσεις, καθώς «ερευνούν» τον εγκέφαλο σε κυτταρικό επίπεδο… Πατέντα ένα μηχάνημα που υπήρχε μόνο εκεί τοτε. Μετά από 3ωρη εξέταση, βρήκανε ότι είχα υποστεί οξείδωση στην υπόφυση και ότι επίσης υπήρχε κάτι σαν βακτήριο ή μύκητας, που προκαλούσε όλα αυτά. Μη χαλάσω το σασπένς, αλλά αυτή τη διάγνωση / ανακάλυψη συγκρατήστε την... Απέκλεισαν κατηγορηματικά την ALS! Γενικώς, όχι για την ώρα. Για την υπόφυση μου είχε πει και ο ιριδολόγος, αλλά προφανώς εκείνος δεν είχε την δυνατότητα να το ψάξει σε τόσο βάθος. Μου έδωσαν φαρμακευτική αγωγή αποτελούμενη από φυτικά (αντιοξειδωτικά), συμπλέγματα βιταμινών, αντικαταθλιπτικά, neurobion και tamiflu και διάφορα άλλα. Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι τη ζωή που βιώνουμε, την δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, κάθε μέρα και κάθε δευτερόλεπτο, με κάθε μας απόφαση. Μικρή ή μεγάλη ή τεράστια, η απόφαση που παίρνουμε για το κάθε τι, κατευθύνει το πώς θα εξελιχθεί η καθημερινοτητα μας, οι σχέσεις μας, ακόμα και η υγεία μας. Πιστεύω τώρα, πως αν τότε είχα ''κατσει στ'αυγά μου'', είχα εμπιστευτεί τους Ιταλούς, έκανα υπομονετικά το πρωτόκολλο τους και πήγαινα για επανεκτιμηση σε 2 μήνες όπως είχανε πει, είχα αισιοδοξία και θετική διάθεση, πιθανότατα όλα θα ήταν αλλιώς. (Ποτέ δε θα μάθουμε νούμερο δυο..). Αντ'αυτού, αποφάσισα να πάω στην Αμερική με τον πατέρα μου, όπως θα διαβάσετε μετά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια που συνεχίζεται μέχρι τώρα που γράφω, το 2021! Η περιπέτεια υγείας μου, που τελικά είναι η περιπέτεια που λέγεται ζωή. Παρ'όλα αυτά τα στενάχωρα για τότε γεγονότα, είμαι πλέον χαρούμενη που συνέβησαν. Αυτή η αρρώστια μου πήρε τα πάντα, ή τουλάχιστον ό,τι θεωρούσα τα πάντα... Την ίδια στιγμή όμως μου έδωσε εμένα τη Τζωρτζια, την αληθινή Τζωρτζια, που ξέρει τι θέλει, τι αγαπα, τι νιώθει, γιατί το νιώθει. Μέχρι τότε ζούσα υποκριτικά. Τι εννοώ; Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, ζουσα στον αυτόματο πιλότο, δηλαδή αποκλειστικά βάσει των άλλων. Τι έμαθα από τους γονείς, τα αδέρφια, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους διευθυντές αργότερα... Ζουσα για να ικανοποιήσω / χαροποιήσω όλους όσους προανέφερα, συν φίλους, φιλες, γκομενους. Ζουσα για να προλάβω τη ζωή, να είμαι η καλή κόρη, η όμορφη συντροφος, η επιτυχημένη επαγγελματιας, η γενικα άψογη, σύμφωνα τουλάχιστον με τις απαιτήσεις της κοινωνίας μας, ή καλύτερα της μικροκοινωνιας που με περιστοιχιζε. Τελείωσα το σχολείο, πήγα ένα έξτρα χρόνο σχολείο στην Αμερική όπως τα αδέρφια μου, μετά ξενο πανεπιστήμιο, μετά δουλειά που επέλεξε ο πατέρας μου, επειδή συνεργαζόταν με αυτή πολλά χρόνια... Και μετά, εμπόριο φωτιστικών και επίπλων από το πουθενά, αντικείμενο απολύτως αδιάφορο σε μένα, αλλά όνειρο του συντρόφου μου, οπότε ακολούθησα. Θα μου πείτε γιατί; Θα σας πω, δεν ξέρω, ειλικρινα... δεν ήξερα ότι υπήρχε άλλος δρόμος, δεν ήξερα να ακουω την καρδιά μου, δεν έβλεπα καθαρά. Δεν υπήρχαν όνειρα να ακολουθησω, ήμουν στην κυριολεξία μια χαμένη και βαθιά δυστυχισμένη υπαρξη, που είχε καταφέρει να το κρύβει τόσο καλά, που δεν το έβλεπα ούτε εγώ η ίδια. Όμως το σώμα πάντα ξέρει. Όταν το μέσα μας δε συμφωνεί με το έξω μας, για ιδιαίτερα παρατεταμένο χρονικό διάστημα, αναλαμβάνει δράση, φέρνει για παράδειγμα μια σοβαρή αρρώστια, έτσι ώστε να ξυπνήσει επιτέλους και να εξισορροπησει το είναι μας. Να μας λυτρώσει από τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις επιλογές που μέχρι στιγμής οδηγουσαν σε εγγυημενα αδιέξοδα. ''Οπως μέσα, έτσι και έξω'' λέει μια αγαπημένη φίλη σοφή. Όταν λείπει το φως και η χαρά από την ψυχή, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί πρόβλημα υγείας. Ανάλογα και με συμπληρωματικούς παράγοντες, από DNA και ψυχοσύνθεση, μέχρι τοξίνες ή διατροφή για παράδειγμα, εξαρτάται και το μέγεθος του προβλήματος. Ίσως για αυτό να αρρωστησα κι εγώ. Ή απλά έτυχε.

Το θέμα όμως δεν είναι τι τυχαίνει ή τι συμβαίνει στη ζωή μας... Το θέμα είναι το πώς αντιδράμε, πώς ανταποκρινόμαστε εμείς σε αυτό. Γιατί εμείς και μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη της ζωής μας. Εμείς δημιουργούμε την κάθε μέρα και στη συνέχεια θα διαβάσετε πώς δημιούργησα εγώ τη συνέχεια μέσα σε αυτό το χάος που φαινόταν να έρχεται.